بی تو بابا به خدا مادر و من دق بکنیم - تا به کِی در غم هجران تو هقهق بکنیم
میشود باز تو در خانۀِ ما پا بنهی - میشود باز مرا در بغلت جا بدهی
میشود باز کشی دست نوازش به سرم - اشک خونین تو کنی پاک ز چشمان ترم
دل من تنگ برای بغلت شد بابا - وعدۀِ آمدنت از چه غلط شد بابا
گفته بودی سحری باز تو پس میآیی - ماندهام منتظرت بر گُذرِ تنهایی
آقای روحانی در زندگی اش در رده های بالای نظام، عهده دار مسئولیت های بزرگ بوده و بیشتر از هر کسی می داند دشمنی آمریکائیان را با ایران پایانی نیست، ولی ایشان مدتهاست که تن به سازش با ظلمِ آمریکا را داده، ولی جرات بازگو کردنش را ندارد.
چرا که در باور دشمنی آمریکائیان با ایران، اگر هیچ سانتریفوژی در ایران نچرخد و تمام پیچ و مهره های هسته ای ایران را باز کنند و ببرند، ایران همه موشک هایش را به آنها بدهد، ایران دست از حمایت حزب الله لبنان و حماس و فلسطین و سوریه و مظلومین جهان دست بردارد، حتی اگر ایران رژیم اسرائیل را به رسمیت بشناسد، حتی اگر جمهوری اسلامی سقوط کند و دیگر اسمی از انقلاب اسلامی در دنیا نباشد، و یک نظام سر سپرده همچون رژیم خائن پهلوی در ایران سر کار بیاید که زیر نفوذ آمریکا باشد، باز هم دشمنی آمریکا با ایران تمام نخواهد شد، چرا که تازه بر می گردند به زمان شاه، و این یعنی اینکه در مردم ایران یک ظرفیت عظیم برای نابودی سلطه گران و حمایت از مستضعفان جهان وجود دارد، که اگر می خواست این ظرفیت از بین برود، در این سی و هفت سالی که ظالمانه ترین جنایات، تحریم ها و قساوت ها را که در حق مردم ایران انجام دادند باید این ظرفیت از بین می رفت.
این ظرفیت عظیم، برای آمریکای چپاولگر، یک خطر امنیتی و برای اسرائیل غاصب، یک خطر موجودیتی محسوب می شود، و چون امنیت اسرائیل، اولویت اصلی آمریکاست، در نظر آنها هیچی فاجعه ای بدتر از برگشت ایران به دوران قبل از تحریم ها نیست.
آمریکا تنها سلاح اش علیه ایران همین تحریم هاست، و در نظر آنها ارزشش خیلی بیشتر از همه دشمنی ها و اقدامات جنایت کارانه شان است که تا به حال علیه مردم مظلوم ایران مرتکب شدند.
فقط دو کشور ارزش این تحریم ها را می دانند، اول خود آمریکائیان هستند که بخواهند آن را از دست بدهند، و دوم ایران، که می خواهد آن را به دست بیاورد.
برای آمریکائیان ماندن تحریمها و اضافه کردن تحریم ها، راهی قدیمی بود برای رسیدن به یک هدف جدید، ولی برای دولت آقای روحانی، امتیاز دادن به آنها به امید برداشتن تحریم ها، راهی جدیدی بود برای یک هدف قدیمی.
برای آمریکائیان تحریم ها هدف نبودند، یک ابزار بودند برای رسیدن به هدف ، ولی برای دولت آقای روحانی، لبخندها ابزار بودند برای هدفی که قیام کربلا را درس مذاکره می دانست.
سیاست آمریکائیان در مذاکرات طوری است، که پیوسته از ایرانیان چیزهائی بخواهند که ایران نتواند به آنها بدهد، هر چیزی هم که ایران به آنها بدهد، محال است آنها راضی شوند، این تاکتیکِ راهبردی آنها در مذاکرات است.
افزایش روزافزون روباتها در زندگی روزمره ما نیازمند وضع قوانین فوری بوده و پارلمان اروپا را بر آن داشته تا قوانینی مانند تعبیه کلید قطع اضطراری روی آنها را به تصویب برسانند.
به گزارش ایسنا، چندی پیش مدی دلواکس یک مقام از لوکزامبورگ، هشدار داد که اروپا منفعلانه ایستاده و افزایش قدرتمندانه روباتها را که رشد آنها حتی از ماشینهای بدون راننده نیز بیشتر بوده تماشا میکند.
او در این رابطه طرح پیشنهادی را در پارلمان اروپا مطرح کرد که روز پنجشنبه به تصویب رسید.
دلواکس اظهار کرد که این روباتها هستند که باید در خدمت انسانها باشند و برای حصول اطمینان از این امر ما به یک فوریت برای ایجاد یک چارچوب قانونی قوی نیازمندیم.
طرح پیشنهادی مطرح شده از جانب دلواکس درخواست یک منشور جدید در زمینه روباتیک بود که مهندسان را درباره چگونگی طراحی ماشین آلات اخلاقمدار و امن راهنمایی میکند.
به عنوان مثال، طراحان باید روی تمامی روباتها کلید قطع اضطراری نصب کنند به طوری که بتوان روبات را در شرایط اضطراری غیرفعال کرد. همچنین باید از برنامهریزی مجدد روباتها در صورت کارنکردن نرمافزارشان اطمینان حاصل کنند.
در این طرح پیشنهادی آمده است که طراحان، تولیدکنندگان و اپراتورهای روباتها به طور کلی باید از "قوانین روباتیک" آیزاک آسیموف تبعیت کنند. آیزاک آسیموف (Исаак Юдович Озимов)، دکترای بیوشیمی و نویسنده آمریکایی روسیتبار گونههای علمی، علمی–تخیلی، خیالپردازی و وحشت بود. قوانین آسیموف تصریح میکند که یک روبات هرگز نباید به یک انسان آسیب برساند و یا او را بکشد. روبات همیشه باید از دستورات خالق خود تبعیت کند. روباتها همواره باید از خود محافظت کنند مگر اینکه این کار سبب آسیب به انسان شود.